De Helm

Door schade en schande wijs worden. Iets waar elke ouder over mee kan praten, of je nou net bevallen bent of al jaren meedraait. Zelf moest ik tot aan de hel en weer terug om een hele harde les te leren: zorg dat je kinderen altijd een helm dragen op de step.

Op vrijdagavond 23 april 2021 maakten mijn man Marnix en ik met ons kersverse vierkoppige gezinnetje een heerlijke avondwandeling. Ik duwde de kinderwagen waarin mijn kleine, 5 weken oude, Luca lekker lag te slapen. Marnix speelde met onze oudste zoon Noah die op zijn stepje was. “Ik ga je pakken papa!”, hoorde ik hem lachend roepen en ik zag hoe Marnix theatraal wegrende met Noah op zijn stepje er achteraan. Ik voelde iets van binnen, onrust. En toen, een harde, doffe klap. Stil. Noah was gevallen, maar hij huilde niet. Ik wist meteen dat het mis was en begon te rennen.

Stoeptegel

Door een opstaande stoeptegel is Noah die avond heel hard op zijn hoofd gevallen en bewusteloos geraakt. Door de klap raakte zijn gezicht in een spasme, een beeld dat wij als ouders nooit meer uit ons geheugen zullen kunnen wissen en waar ik PTSS aan over heb gehouden. Op dat moment dachten we dat we ons mannetje voorgoed kwijt waren. Ik belde meteen 112 en terwijl ik in totale paniek met de centralist in gesprek was (ze stelde mij steeds vragen om me te kalmeren, Marnix lag naast Noah op de grond), kwam Noah na ongeveer anderhalve minuut weer langzaam bij kennis en begon ons heel zachtjes te roepen, hij was nog helemaal suf.

Naar de hel en weer terug

De ambulance kwam vrij snel en Noah werd helemaal nagekeken. Het is een wonder te noemen dat hij alleen wat schaafwonden, een lichte hersenschudding en een heel dik ei op z’n hoofd heeft overgehouden aan de smak die hij gemaakt heeft. Ik kan met zekerheid zeggen dat mijn man en ik in ons hele leven nog nooit zo bang, machteloos en wanhopig zijn geweest. Als ouder draag je je hart sowieso buiten je lichaam, ben je constant aan het loslaten en ben je ineens zo kwetsbaar. Deze gebeurtenis heeft mij naar de hel gebracht. Ondanks dat het goed afliep met Noah, heeft het mij blijvend beschadigd. Het is een hartepijn die ik niet ken, een soort liefdesverdriet maar dan duizend keer erger, het voelt alsof m’n hart gebroken is, door de gedachte aan en de confrontatie met dat wat had kúnnen gebeuren. Zijn mooie gezichtje zonder beweging is een beeld dat voor altijd op m’n netvlies staat gebrand en dat moet ik een plek zien te geven. Daar werk ik op dit moment hard aan via EMDR-therapie. De terugweg vanuit de hel is al een tijdje ingezet en het gaat gelukkig ook met mij langzaam wat beter.

Albert heijn

Ik dank God op m’n blote knieën dat het nu goed gaat met Noah en dat hij zonder angst weer op zijn step durft. Maar, dan nooit meer zonder helm. De eerste dag na het ongeluk wilde hij zelfs naar de Albert Heijn (hier lopend 100 meter verderop) een helmpje op. Hij was zelf ook erg geschrokken. Maar in de weken erna raakte hij die angst kwijt en stapte weer op zijn step. Moedige vent.

Zit je erop, dan helmpje op!

Inmiddels besef je als ouder, een ongeluk zit in een heel klein, venijnig hoekje. Of in dit geval, in een stoeptegel. We zijn door het oog van de naald gekropen, maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. Dus of het nou op de fiets is (ook achterop), op een stepje, een skelter, een scootertje of whatever: ‘zit je erop, dan helmpje op!’